|
|
|
|
|
|
Gedrag en Levensruimte van de Cavalier
Het ras heeft zijn aanpassingsvermogen, vriendelijkheid en spreekwoordelijke gave om liefde te schenken van de spaniël behouden. Maar hij is kleiner: zijn gewicht schommelt tussen de 5-9 kg, terwijl hij gemiddeld 32-36 cm hoog is. Daardoor neemt hij heel weinig ruimte in beslag, hoewel hij geen miniatuurhond is. Aangezien de standaard de nadruk legt op een goed gebouwde Cavalier, is hij krachtig genoeg om zijn bazen op hun wandelingen te kunnen bijhouden. Dan blijkt dat hij een echte sportieveling kan zijn, die zijn jachtinstinct ongetwijfeld van zijn voorvaderen heeft geërfd. Hij heeft trouwens een zeer goed gehoor.
De Cavalier King Charles Spaniël is dus niet zozeer een hond die de hele dag op de sofa hoeft te liggen; hoewel hij niet te zwaar is om te dragen. Hij toont zijn ware aard zodra men hem neerzet, dan gedraagt hij zich heel anders dan een mooi snuisterijtje. Hij mag dan jets typisch Brits en chics hebben en op een bijzonder indrukwekkende geschiedenis kunnen bogen - waardoor hij de meest luxueuze interieurs niet zou ontsieren - maar hij is vooral de kleine gezinshond bij uitstek.
Hij wekt de indruk dat het maken van vrienden zijn enige doel is. Elke ontmoeting met andere honden is een gelegenheid om een speelkameraadje te vinden en zelfs met katten gaat hij heel goed om. Hij zal aan ruzies nooit schuld hebben. Vooral in de omgang met kinderen blijkt hij over een onverstoorbare levensvreugde te beschikken, met zijn eeuwige voorkeur voor spelen, zelfs als hij oud wordt. Gezien zijn afmetingen kunnen ook kleine kinderen met hem uit wandelen gaan.
Overheersend noch jaloers, is hij het levende voorbeeld van het gezegde dat zegt hoe gekker men doet, hoe meer plezier men heeft. Maar dat wil niet zeggen dat hij overdreven uitbundig of opgewonden is. Het is een hond die zich gemakkelijk laat opvoeden, want hij is niet koppig, snel van begrip en heeft een voortreffelijk geheugen.
De Engelsen laten hem graag meedoen aan hun gehoorzaamheidstesten, waarmee hij leuke successen behaalt. Met een beetje geduld en vastberadenheid, gecombineerd met een beetje gezond verstand, kan men van de Cavalier een gemakkelijke hond maken, die geen moeilijkheden veroorzaakt. Maar als zijn baas al te toegeeflijk is, kan de Cavalier wispelturig worden.
Gewoonlijk blaft de Cavalier weinig. maar als hij te vaak alleen wordt gelaten en zich verveelt, kan hij een blaffer worden. Hij stelt gezelschap namelijk boven alles en kan slecht tegen langdurige eenzaamheid. Hoewel niet moet worden verwacht dat hij een waakhond is, zal hij gemakkelijk op vreemde geluiden wijzen, zoals de aanwezigheid van een bezoeker of de postbode. Hij zal echter nooit de rol van verdediger spelen, want met zijn lieve en vriendelijke aard lijkt hij niemand als een vijand te kunnen behandelen. De Cavalier is er om vreugde in een groep te brengen, maar hij heeft duidelijk geen aanleg om leidhond in een meute te worden of serieus zijn territorium te verdedigen.
De fokkers van het ras hebben er in de jaren '20 op aangedrongen dat hun honden volkomen natuurlijk, dus zonder in model te zijn getrimd, gepresenteerd zouden worden op hondententoonstellingen. Het is inderdaad juist dat de beharing van de Cavalier geen moeizame verzorging verlangt. Het haar is namelijk zijdeachtig en lang, en krult niet. Het kan soms wel licht golvend zijn en overvloedig, zonder echter te dik te zijn. Regelmatig borstelen en kammen is voldoende. Maar wil men de Cavalier zo mooi opmaken als hij op foto's te bewonderen is, dan is een bepaalde verzorging, hoe minimaal ook, noodzakelijk. Twee à drie maal per week dient men de oren, oksels en binnen -en buitenzijde van de dijen extra goed te borstelen. De oren moeten veelvuldig nagekeken worden, vooral in de zomer. Dat geldt ook voor de ruimte tussen de tenen die - volgens de standaard - goed 'bevederd' moeten zijn, dat wil zeggen met lange haren bedekt: 'haartjes', of grasachtige, heel harde pieken, kunnen in deze delen van het lichaam gaan zitten als de hond buiten wandelt, en dan cystes, infecties tussen de tenen of hevige oorpijnen veroorzaken.
Als een gezelschapshond in de
beste zin des woords, blijkt de Cavalier een evenwichtige hond te zijn, die
buiten uiterlijke overdrijvingen (bijvoorbeeld extreem kleiner maken) heeft
weten te blijven. Zijn gedrag verklaart zijn populariteit, die enorm is in
Groot-Brittannië en ontluikend in de rest van Europa: hij stelt namelijk
velen tevreden. Ten eerste de mensen die graag een fraai ogende hond willen
hebben, maar die liever niet voortdurend met kam en borstel in de weer zijn.
Dan de anderen, die wel een kleine hond willen, maar van de nogal drieste
karakters van veel kleine dameshonden zijn teruggeschrokken. De Cavalier
King Charles Spaniel verenigt een vriendelijk karakter met een mooi, maar
gemakkelijk te verzorgen uiterlijk. Hij is aanhankelijk en lief, reuze
trouw, maar beslist niet eenkennig en verwacht op zijn beurt van zijn baas
of bazin alle loyaliteit die ze hem kunnen geven.
bron: mijn hond, mijn vriend |
